Dokumacılık Nedir, Dokumacılık Bilgileri

Dokuma kumaşta örgü çeşitleri (bezayağı örgü - dimi örgü - saten örgü). 

Dokuma, atkı ve çözgü ipliklerinin dikey açı yapacak şekilde, birbirinin altından, üstünden geçirilmesiyle ortaya çıkan düz yüzeyli üründür. Dokumacılık ise dokuma kumaş yapım işine verilen addır. Dokuma tezgahlarında çözgü denilen yan yana duran ipliklerin gücü denilen araçlarla belli bir planda bir kısmının yukarı kaldırılması, diğer kısmının aşağı çekilmesi suretiyle ağızlık adı verilen açılan aralıktan, özel sistemler yardımıyla atkı denilen ipliklerin bu ağızlık içinden geçirilmesi ile kumaş üretimi yapılır. İnsanların çok eski çağlardan beri bildiği dokumacılık, önceleri doğrudan doğruya el tezgahlarında yapılırdı. Günümüzde özel üretim el dokuması ürünler dışındaki dokuma endüstrisi tamamen makineleşmiştir. 

Dokuma: Çözgü ile atkı iplerinin belirli bir düzen içerisinde, birbirlerinin altından ve üstünden geçirilmesiyle elde edilen kumaşlardır. 

Çözgü: Dokumada boy ipliklerini oluşturan, çözgü ipliklerinin içerisinden geçtiği, sağlamlığı sağlayan iplerdir. 

Atkı: Dokumanın en ipliklerini oluşturup çözgüleri birbirine bağlayan ipliklerdir. 

Dokuma Örgüsü: Dokuma işleminde çözgü ve atkı ipliklerinin değişik şekillerde bağlantılarına denir. 

Örgü Raporu: Atkıların çözgülerden nasıl geçirileceğinin kareli kağıtlar üzerinde belirlenmesidir. 

Atkı Renk Raporu: Atkıda kullanılan renklerin üst üste dizilişindeki bir tekrara denir. 

Çözgü Renk Raporu: Çözgüde kullanılan renklerin yan yana dizilişindeki bir tekrara denir. 

Desen Raporu: Yapılacak dokumada, örgü raporu, atkı ve çözgü renk raporu belirlenmişse yapılacak desen rahatça çizilir. Örgü şemasında belirlenen çözgüler ve atkılar belirlenen renkte boyanırsa desen raporu belirlenmiş olur. 

Armür: Atkı ipliğinin atıldığı sırada hangi çerçevenin yukarıda, hangisinin aşağıda olması gerektiğini gösteren şemalara denir. 

Tahar: Çözgü ipliklerinin gücü tellerinden ve taraktan geçirilmesi işidir. 

Gücü: Çözgü iplerinin aşağı yukarı hareketini sağlayan parçadır. 

Tarak: Atkı iplerinin sıkışmasını sağlayan parçadır. 

Tezgah: Dokuma işleminin yapıldığı alettir. 

Mekik: Atkı iplerinin çözgü ipleri arasından geçmesini sağlayan parçaya mekik denir. 

Ağızlık: Ağızlık, alt ve üst çözgülerin arasından atkıların geçirilmesi için oluşturulan boşluktur. 

Dokumacılığın ve Dokuma Kumaşların Tarihçesi 

Dokumacılığın tarihi, tarih öncesi zamanlara uzanmaktadır. Ülkelerin tarımsal yapı ve endüstrileri günümüz dokumacılığının gelişmesinde büyük bir etken olmuştur. Eski Mısır’da keten kumaş dokumacılığının gelişmiş durumda olduğu, mumyaların sarılmasında kullanılan kumaşlardan anlaşılmaktadır. Mısır’da dokumacılığın evlerde, kadınlar tarafından yapıldığına belgelerde rastlanılmaktadır. Mezopotamya medeniyetinde, dokumada yün kullanılmıştır. Kazılarda dokuma örnekleri bulunmasına rağmen, çivi yazılı tabletlerde kumaş isimleri ve bunların fiyatları belirtilmektedir. İran; dokumayı sanat haline getirip saraylarda, özel imalathaneler, dokuyucular ve desinatörler bulunarak özellikle ipekli ve kadife dokumalarda harikalar yaratmıştır. Pamuğun vatanı kabul edilen Hindistan’da, pamuklu dokuma örneklerinin kalıntıları bulunmuştur. İpek ve ipek dokumacılığının ana vatanı Çin'dir. Ayrıca endüstriye dönük tezgahlar, Çin’de icat edilmiştir. Batıya 6. yüzyılda gelmiştir. Türkler, Anadolu’ya geldiklerinde dokumacılık gelişmiş durumdaydı. Osmanlı Devleti’nin kurulmasından sonra, ordu ve saray ihtiyacının karşılanması için dokumacılık büyük bir gelişme göstermiştir. Kumaşların kalitesini korumak için sıkı kontroller yapılmıştır. Bursa ve Denizli dokumacılığın en geliştiği bölge olmuş ve bu devirde dokunan kumaşlar Fransa ve İtalya’ya kadar yayılmıştır. 18. yüzyılda siyasal bunalımların, kapitülasyonların ve Avrupa’da üretimin makineleşmesi, dokumacılığımızın gerilemesine ve dokuma ürünlerinin dışarıdan alınmasına neden olmuştur. Tanzimat döneminde ordunun ihtiyaçlarını karşılamak amacıyla fabrikalaşma dönemi başlayarak dokumacılık yeniden önem kazanmıştır. Tarihi gelişimi içinde dokunan kilimler; çadırlarda, evlerde, köşk ve konaklarda örtü ve süs eşyası olarak kullanılmıştır. İlk çağlarda insanların kabuk ve bitki liflerini örerek yaygı yaptıkları bilinmektedir. İpliğin elde edilmesiyle düz el dokumaları adını verdiğimiz dokuma teknikleri ortaya çıkmıştır. Kilim, sumak, cicim ve zili bu cins dokumalara örnektir. Eskiden basit tezgahlarda yapılan dokuma, bugün teknolojinin ilerlemesiyle bir endüstri haline gelmiştir. 

 

Dokuma Örgülerinin Sınıflandırması 

1. Bez Ayağı Dokuma: En basit dokuma tekniğidir. Atkı ipliği, çözgü iplerinin bir altından, bir üstünden geçirilerek yapılır. Patiska, Amerikan bezi, tülbent bu teknikle dokunur. 

2. Dimi Dokuma (Şayak): Örgü, her sırada bir kaydırılarak, bir alt üç üst olarak dokunur. Dokumaya bakıldığında atkı ipleri daha çok görülüyorsa atkı dokuması, çözgüler daha çok görülüyorsa çözgü dokuması denilir. Bu teknik her çeşit dokuma maddelerinin dokumasında kullanılır. Örneğin: yünlülerde gabardin, pamuklularda dimi ve pamuklu gabardin, ipeklilerde fular olarak kullanılır. Şayak dokumalar sağlam ve güzel görünüşlü kumaşlardır. 

3. Saten Dokuma: Yüzeyi parlak, tersi mat dokumalardır. Atkılar dört çözgü üzerinden alınarak bir alttan geçirilir. Örgüsünde her sırada bir iplik kayarak yapılır. Üstten fazla iplik kaldığı için parlak görünür. Pamuk ve iplikten yapılmış iplikler kullanılır. Dokumada asıl görev atkılardadır. Çözgüler bağlantı yaparlar. İçi dolu kareler çözgü ipliğinin, atkı ipliğinin üstünden geçtiğini; içi boş kareler ise atkı ipliğinin, çözgü ipliğinin üstünden geçtiğini gösterir. 

4. Atlas Dokuma: Atlasın dokunuş tekniği de saten gibidir. Aradaki fark çözgü iplerinin kumaşın yüzünde daha çok bulunmasıdır. Atkılar çözgüden daha kalın olup bağlantıyı sağlarlar. Atkılar bir çözgünün üstünden geçirilir, 4 çözgü üstte bırakılır, her sırada iki ip kayarak devam edilir. 

5. Kruvaze Örgüler: Şayak örgünün çiftlisidir. Kumaş üzerinde oluşan verev çizgiler daha kalın ve belirgindir. Dokuma iki alt, iki üst yapılır ve her sırada bir ip kaydırılır.