Agel, genellikle Arap erkeklerinin başörtülerinin üzerinden geçirdikleri, yünden örülmüş kalın çember bağdır.
Basılı kaynaklarda “akāl, agāl, aghâl, egol, ikāl” gibi değişik yazılış şekilleri bulunan agel, yalnız erkekler tarafından kullanılmaktadır. Agelin görevi baş, yüz ve omuzları güneşin hararetinden korumak maksadıyla örtülen ve kefiye, kûfiye, ketfiye veya geziye denilen, kenarları püsküllü örtüyü sıkıca tutturmaktır. Başın etrafına alnı açıkta bırakacak şekilde iki kere dolanarak takılır. Keçi kılı, kuzu yünü ve deve tüyünden eğirilen ipliklerin örülmesiyle meydana getirilen bir kordondan ibarettir. Lübnan, Suriye, Filistin ve Irak’ta daha yaygın olarak kullanılır. Osmanlı döneminde, buralara görevli giden devlet memurlarına ve Adana ile yöresindeki bir kısım azınlığa da agel-kefiye kullanmaları için resmen izin verilmiştir. Güneydoğu Anadolu’da, özellikle Urfa’da Cumhuriyet’ten sonra da yaygın olarak kullanılmıştır. Gümüşhane’de tülbentin üstüne başı alından sıkıca saracak biçimde takılan ve “gac” yahut “gacik” denilen iplik oyalı dolaklar ile Kastamonu’da Cumhuriyet’in ilk yıllarında da kullanılmasına devam edilen “başbağı taç”lar, agelin Anadolu’daki benzerleridir. Eskiden İstanbul’da bazı tulumba uşaklarının reisleri de agel ile tutturulan baş örtüsünü bir özenti olarak kullanmışlardır.
0 yorum:
Yorum Gönder